سرزمین گل‌‎نزن‌ها

حالا لیگ برتر فوتبال ایران میانه خوبی با گلزنی ندارد. این را می‎توان از تعداد گل‎های برترین گلزنان جدول متوجه شد. از بالا تا پایین جدول تک‌تک تیم‎ها بازیکنانی دارند که راه دروازه را به سختی پیدا می‎کنند. اوضاع بدتر از چیزی است که تصور می‎کنیم. 

مردان هفت گله
در پایان نیم فصل رقابت‎های لیگ برتر فوتبال ایران که با صدرنشینی تراکتور همراه بود، علی علیپور از پرسپولیس و مهدی لیموچی از سپاهان هر کدام با هفت گل درصدر جدول گلزنان قرار گرفتند؛ آماری ضعیف و نشان‎دهنده ضعف‎های متعدد در فوتبال ایران.این‌که صدرنشین جدول گلزنان لیگ‌برتر در پایان نیم‎فصل فقط هفت گل زده نشان می‎دهد فوتبال ایران فاقد مهاجمی مطرح، گلزن، ششدانگ و تمام عیار است. در واقع درد اصلی ومشترک اکثر تیم‎ها همین است.هیچ تیمی مهاجم ندارد.این‌که حتی به علی علیپور لقب «مهاجم گلزن» بدهند هم خنده‎دار است چه برسد به این‌که این لقب را روی سایر مهاجمان که از اوهم کمتر گل زده‎اند، بگذارند. مردان هفت گله در بهترین حالت ممکن قرار است در نیم فصل دوم همین تعداد گل بزنند. این را از کیفیت فوتبال و عملکردشان در نیم فصل نخست می‎توان متوجه شد. 
 
لیگ برتر، فاقد مهاجم تراز اول
لیگ بیست و چهارم را می‎توان یکی از بدترین لیگ‎های تاریخ فوتبال ایران از لحاظ گلزنی بازیکنان قلمداد کرد. تیم‎ها به زور به دروازه حریف می‎رسند و موقعیت‎های چندانی خلق نمی‎شود. لیگ برتر فوتبال ایران فاقد مهاجمانی است که از استانداردهای ابتدایی یک بازیکن گلزن برخوردار هستند. هیچ بازیکنی در فوتبال ایران وجود ندارد که در هد زدن و گل زدن با سر تبحر داشته باشد. مهاجم تکنیکی که در محوطه جریمه حریف دریبل بزند در لیگ برتر رویت نمی‎شود. لیگ بیست و چهارم به طور کلی هیچ مهاجم تراز اولی را به فوتبال ایران تحویل نداده است که این مشکل بزرگ خود مشکلات بزرگ‎تری پشت سر خود دارد. عدم استعدادیابی، تفکرات غلط و غیرعلمی مربیان، نتیجه‌گرایی، سوءمدیریت و موارد مشابه از این دست. 
 
تکرار یک رکورد منفی
آنطور که مشخص است رکورد منفی گلزنی بازیکنان در این فصل می‌تواند شکسته شود. دو فصل پیش یعنی در لیگ بیست و دوم شهریار مغانلو مهاجم سپاهان با ۱۳ گل عنوان برترین گلزن را به خود اختصاص داد که تکرار ضعیف‌ترین آمار گلزنی در مدت زمان ۲۰ سال بود. آخرین باری که یک مهاجم با این تعداد گل عنوان آقای گلی را به دست آورد به فصل ۱۳۸۲-۱۳۸۱ برمی‌گردد.ادموند بزیک در آن فصل برای سپاهان ۱۳ گل زد و کفش طلا را برد. در مدت زمان ۲۳ سالی که لیگ برتر ایران برگزار می‌شود تعداد گل‌های برترین گلزن فصل از عدد ۲۴ فراتر نرفته است. اما امسال اوضاع بدتر از هر زمانی به نظر می‎رسد. 
 
نقشه‎‌های رویایی
با این اوضاع نامناسب در گلزنی امیر قلعه‎نویی نقشه‎های زیادی برای جام‌جهانی ۲۰۲۶ دارد. او می‎خواهد نخستین مربی در تاریخ فوتبال ایران لقب بگیرد که تیم‌ملی را از مرحله گروهی جام‎جهانی به مرحله حذفی یک هشتم نهایی می‎برد، رویایی بس شیرین. اما او برای رسیدن به این هدف بزرگ فقط باید روی لژیونرهایی حساب باز کند که ازهمین الان هم پابه سن گذاشته‌اندو تاریخ مصرف‌شان رو به پایان است حتی اگر در بهترین تیم‎های اروپایی به میدان بروند یا این‌که در ترانسفر مارکت قیمت بالایی داشته باشند. هیچ حرفی هم نیست. تیم‌ملی با لیگی که فاقد مهاجم تراز اول است و برترین گلزنش در پایان نیم فصل فقط ۷ گل زده به هیچ جا نمی‎رسد.

مقایسه فرا قاره‌‎ای!
مقایسه لیگ برتر ایران با لیگ‌های برتر اروپایی به خصوص پنج لیگ معتبر دنیا یعنی لیگ برتر انگلیس، لالیگای اسپانیا، سری A ایتالیا، بوندسلیگای آلمان و لوشامپیونه فرانسه یا اردیویسه هلند اصلا امکان‌پذیر نیست. آنها کجا و لیگ برتر ایران کجا. زمین تا آسمان تفاوت وجود دارد اما بد نیست نگاهی گذرا به تعداد گلزنان هر یک از این لیگ‌ها بیندازیم تا بیشتر متوجه فاصله فاجعه‌آمیز فوتبال ایران با لیگ‌های معتبر اروپایی شویم.  در لیگ برتر انگلیس محمد صلاح یکه‌تاز است و از الان کاندیدای اصلی توپ طلای ۲۰۲۵ محسوب  می‌شود. او در پایان نیم فصل نخست ۱۷ گل به ثمر رسانده است.  در لالیگا رابرت لواندوفسکی ۳۴ ساله صدر جدول گلزنان را با ۱۶ گل در پایان نیم فصل در اختیار دارد.در بوندسلیگا و در حالی که نیم فصل تمام نشده هری کین مهاجم بایرن مونیخ ۱۴ گل زده و فعلا صدرنشین جدول گلزنان است. در ایتالیا مارکوس تورام با ۱۲ گل و در لوشامپیونه جاناتان دیوید از لیل با ۱۱ گل برترین گلزنان به شمار می‎روند.